به گزارش تابناک هرمزگان، این روزها بشاگرد در همایشی که در تهران برگزار شده در کانون توجهات قرار گرفته است و حالا بعد از گذشت چهار دهه از پیروزی انقلاب اسلامی و سیل توجهات به معاش و معیشت مردم این شهر کوچک ، اخباری از این منطقه می رسد که نشان می دهد هنوز محرومیت ادامه دارد، بشاگردی که بصورت مجزا از استان دارای اداره کل کمیته امداد است و مرحوم حجت السلام والی سالیان درازی در حمایت از محرومان این منطقه نقش مهمی ایفا کرد ، هم اینک مشخص شده که پرداخت مستمری های اندک به افراد کم بضاعت نقشی در توسعه این منطقه نداشته به حدی که فتاح رئیس کمیته امداد هم چندان رضایتی از اوضاع ندارد و معتقد است باقی سازمان ها و ادارات نیز بایستی در توسعه بشاگرد نقش داشته باشند ، اما باید از وی پرسید کمیته امداد مطابق آمار چقدر در توانمندی مردم محروم بشاگرد نقش داشته است ، در حوزه مهم آموزش نیز جای سؤال است وقتی مدیر کل آموزش پروش استان معتقد است 65 درصد مردم بشاگرد با سواد هستند باید پرسید چرا اغلب پزشکان ، کارمندان و معلمین این منطقه غیر بومی هستند.
فی واقع باید نوشت صرف نظر از آمارها ، حمایت ها چندان کارساز نبوده و ادارات کل استان برای اعزام افراد متخصص غیر بومی در حوزههای مختلف به بشاگرد با مشکل مواجه هستند و معمولاً این افراد چندان میلی به ماندگاری در مراکز درمانی ، آموزشی ... بشاگرد نشان نمیدهند که همین موضوع نشان میدهد در رشد منابع انسانی بشاگرد توفیقات چندانی بدست نیامده است.
در این همایش به مهم ترین عامل توسعه یعنی حمل و نقل جاده ای بشاگرد چندان پرداخته نشده و این در حالی است که در وضعیت اقتصادی کنونی توجه به حوزههای در آمدزایی مثل گردشگری می تواند عامل رشد این منطقه شود ، البته مسئولان بشاگرد مدتی است به موضوع گردشگری ورود کرده اند اما وقتی 90 درصد بشاگرد فاقد جاده مناسب است وقتی زیر ساخت های حمل و نقل مهیا نشده چطور می توان امیدوار به توسعه گردشگری بشاگرد بود!
این شهر به ادعای آمارهای دولتی از داشتن زیر ساختهای مناسب حمل و نقل جاده ای محروم است ، به حدی که در برخی بخش ها نظیر گافر و پارمونت با جمعیت 8 هزار نفری جاده آسفالته وجود ندارد و بعد از یک بارش به سبب نبود پل ارتباط این مناطق با دنیای خارج قطع می شود.
در سالیان گذشته بخصوص دهه هشتاد در کنار حمایت های معیشتی نهادهای حمایتی ، یکی از اهداف مهم دولت ، تجمیعسازی روستاهای کوچک بود ، اعتقاد بر این بود که رساندن خدماتی نظیر ؛ جاده سازی ، ایجاد شبکه های برق و انتقال آب به روستاهای کوچک زیر 20 خانوار چندان امر به صرفه و منطقی نیست از این رو شهرک خمینی شهر شکل گرفت اما این طرح در همه ی بشاگرد عملی نشد و مردم حاضر به ترک روستاهای کوچک نشدند.
در مجموع اینکه چرا این منطقه آسیب پذیر و محروم است بیشتر به جبر جغرافیای آن باز می گردد ، بجز طغیان رودخانههای فصلی آب در این منطقه کوهستانی کم است ، در تپه ماهورها که بخش زیادی از بشاگرد است زمینهای حاصل خیز کمی وجود دارد و مردم روستاها بیشتر به دامداری مشغول هستند. فی واقع بشاگرد از متن دور است از جاده های بزرگ پر تردد و ترانزیتی فاصله دارد و در شرقی ترین ناحیه استان هرمزگان قرار دارد .
از این رو مهمترین عامل توسعه این منطقه را می توان در توسعه راههای این منطقه برشمرد ، راه که باز باشد ، جاده و پل که باشد کودکان آسان تر به مدرسه می روند ، درس می خوانند و شاید پایشان به دانشگاه نیز برسد ، بیماران زودتر به بیمارستان منتقل می شوند ، هزینه حمل و نقل کمتر می شود ، قیمت اجناس نسبت به باقی نقاط گران تر حساب نمیکنند و میتوان امیدوار بود که با توسعه و تجهیز راههای بشاگرد و تشویق و عرضه تسهیلات مناسب پای سرمایهگذران بخش خصوصی به این منطقه باز شود و باعث رونق اشتغال شوند ، یادمان باشد که بشاگرد دارای محصولات باغی با کیفیتی است که اگر در حوزه صادرات سرمایهگذاری شود میتواند باعث رونق این منطقه شود.
انتهای پیام/*