روزی در دفتر روزنامه نشسته بودم، ارباب رجوعی آمد و در حالی که خیلی عجله داشت گفت:" می خوام آگاهی بزنم، باید چه کار کنم؟!". عرض کردم ما شنیده بودیم طرف می رود بانک می زند، ولی آگاهی زدن واقعا چه سودی دارد!؟
خندید و گفت:" منظورم همین چیز بود بابا، یعنی همین....آهان مفقودی بود". گفتم" خب، پس شما قصد داری در روزنامه ی ما آگهی... بزنی!؟". گفت :" بله همین که شما گفتی آگاهی....!". گفتم:" خب، چه آگهی ی می خوای چاپ کنی؟" گفت:" نمی دونم، کارت موتورسیکلتم گم شده بود که رفتم اداره ی آگهی، گفتند باید آگاهی بزنم توی روزنامه!" .
مشخص شد که این ارباب رجوع عزیز به اداره ی آگاهی می گوید، آگهی و به آگهی هم می گوید آگاهی!
البته این موضوع شامل حال تعداد اندکی از همشهریان عزیز بندری می شود.
اما مورد جالب بعدی که باید خدمت تان عرض کنم ، این است که بیش از ۹۰ درصد همشهریان ما هنوز که هنوز است فکر می کنند برای تبلیغات تنها یک پیک در استان منتشر می شود و آن هم پیک "راما" است! یعنی از نظر این عزیزان، پیک ندای هرمزگان نیز همان راماست! پیک صبح ساحل هم راما است. پیک .....هم راما است.
یعنی شما ساعت ها و روزها و شب ها به اتفاق هیات تحریریه می نشینید و فکر می کنید و عنوانی را برای پیک تان انتخاب می کنید، مثلا در نهایت از بین ده ها عنوان، " پیک دریا" تصویب می شود. ولی همین که صفحه آرایی تمام شد و منتشر شد و روی پیشخوان قرار گرفت ؛ می گویند : " آقا پیک راما چن؟!".
حتی اگر همشهریان ما تشریف ببرند تهران و از کیوسکی مطبوعاتی، پیکی(منظور آن پیک نیست، این پیک است!) بخواهند، می گویند:"آقا لطفا یک پیک راما...!".
همچنین پس از سال ها انتشار هفته نامه و دوهفته نامه و روزنامه های مختلف در هرمزگان، هنوز که هنوز است بیش از ۹۰ درصد شهروندان فکر می کنند استان ما فقط "صبح ساحل" دارد!
می گویید نه، امتحان کنید.
شخصا چند باری کنار دکه ی مطبوعاتی بازار روز ایستاده ام و شاهد بوده ام هر کسی مراجعه می کند می گوید صبح ساحل دارید؟ ( شاید فکر کنید ماپول گرفتیم و داریم برای صبح ساحل تبلیغ می کنیم)، نه به خدا. حتی من دیده ام طرف روزنامه ی ندای هرمزگان برداشته و به صاحب کیوسک و یا همان فروشنده ی روزنامه گفته :" صبح ساحل چن؟!".
این ضرب المثل که: "حرف مرد یکی است"، دقیقا برای همشهری های ما گفته اند.
مثلا امکان ندارد یک بندری به گاوبندی بگوید پارسیان. دل شان خوش است که اسم شهرستانی را تغییر داده اند! مسوولان در جریان نیستند که تا همیشه نام این شهرستان از نظر مردم این جا همان گاوبندی یا گابندی است. درست مثل همین خیابان بهادر خودمان. ۳۰سال است که اسمش را عوض کرده اند ، اما سی سال که هیچ ، صدسال دیگر هم کسی نمی گوید ۱۷ شهریورجنوبی. از نظر همشهریان ما بهادر ، تا قیامت بهادر است ولاغیر!
چرا؟ چون همشهریان ما عادت دارند هر چیزی که برای بار اول در ذهن شان حک شد، دیگر محال است از ذهن شان خارج کنند!
یک مثال ساده ی دیگری می زنم:بیشتر پدرها و مادرهای ما هنوز که هنوز است، هنگامی که به یک ساندویچ فروشی مراجعه می کنند ، می گویند:" یتا ساندویچ مَوا!" (یک ساندویچ می خوام). یعنی کسی حاضر نیست بگوید یک همبر یا کالباس، یا سوسیس یا مرغ و....می خوام! چون از همان روز اول پیدایش ساندویچ در شهرما، فقط به همین نام "ساندویچ" ، خریدن و نوش جان کردن! فقط گاهی اوقات که به اتفاق بی بی می رفتیم ساندویچی، خدابیامرز به من می گفت:" نون درازو تَوا یا نون گردو!؟".(نان بلند یا نان گرد می خواهی؟). و اغلب اوقات نان گردها را سفارش می دادیم که بعدها متوجه شدم، همبرگر است!
و یا این که شما خودت را بکُشی کسی در بندر به راننده ی تاکسی نمی گوید: "آقا، دربست خیابان شهید نظری!" بلکه نام این خیابان هنوز همان" برق" است.
همچنین آیا تا حالا شنیده اید کسی بگوید میدان ابوذر؟ بلکه پس از سی چهل سال از نظر مردم به ویژه هم سن و سال های بنده و بزرگ ترها، از همان اول اتوتاج بوده و هست و خواهد بود.
و یا چهارراه هایی که در بندرعباس هنوز به سه راه معروف هستند. سه راه برق، مدت هاست که چهارراه شده، اما به ما چه ربطی دارد! از نظر ما هنوز سه راه است. سه راه سازمان مدت هاست چهارراه است. خب منظور؟ فلکه ی قدس مدت هاست چهارراه است! ولی برای ما تاقیامت فلکه است! همان گونه که عرض شد حرف مرد یکی است.
مثال فراوان است و ستون ما کوتاه.(ستون روزنامه را عرض کردیم).همین طور فلکه ی یادبود. راستی اگر گفتید اسم این فلکه (یا میدان!)که بیش از سی سال است تغییر کرده در حال حاضر چیست؟!
نوشته ی: راشدانصاری(خالوراشد)
انتهای پیام/*