«تابناک هرمزگان»، حسن عباسی؛ چرا تمایل بیماران برای درمان و رغبت آنها برای معالجه در مراکز خصوصی بیشتر از مراکز درمانیِ دولتی ، دانشگاهی و تأمین اجتماعی است؟
آیا واقعاً خدمات‌رسانی و امکانات این بیمارستانها کمتر از مراکز خصوصی است؟ آیا واقعاً بودجه و درآمد این بیمارستانها کمتر از مراکز خصوصی هست؟ پس چرا بیماران متموّل و دارای بیمه‌های درمانی تکمیلی علیرغم آگاهی از این مطلب که مراکز دانشگاهی از امکانات و تجربه‌ی بیشتری برخوردار هستند باز هم مراکز خصوصی را برای درمان و معالجه ترجیح می‌دهند؟
پاسخ همه این سؤالات را بایستی در مدیریت این مراکز باید جستجو کرد، بله مدیران بیمارستانهای خصوصی بیمارستان را آبرو و مانند خانه خود می‌دانند ، بنابراین تمام تلاش خویش را در جهت تمیز نگه‌داشتن آن و ارائه خدمات بی‌عیب و نقص در حد توان علیرغم امکانات کمتری که دارند به کار می‌گیرند.
مدیر یک بیمارستان خصوصی به خوبی درک می‌کند که بیمار و خانواده‌اش در واقع گرداننده و نیروی محرکه بیمارستان هستند و از دست دادن این نیرو به معنی تعطیلی بیمارستان یا مرکز درمانیِ وی است، بنابراین تمام توان خود را برای حفظ این نیرو و جلب رضایت وی و خانواده‌اش به کار می‌گیرد.
به عکس در مراکز دولتی و دانشگاهی و تأمین اجتماعی حتی اگر یک مراجعه کننده هم نداشته باشند باز تمام پزشکان و پرستاران و خدمه حقوق خود را دریافت می‌کنند، بنابراین نه برای مدیران و نه برای پرسنل رضایتمندی ارباب رجوع که همان بیماران و خانواده‌هایشان هستند با کمال تأسف در اولویت نیست؟
مطلب دیگر شکل ظاهری بیمارستان و پرسنل آن است؛
در مراکز درمانی خصوصی از ورودی بیمارستان با نگهبان‌هایی با پوشش تمیز ، آراسته ، بسیار آرام و مودب مواجه می‌شویم که با همه مراجعین برخورد آراسته و محترمانه‌ای دارند ، ولی در مراکز دولتی دانشگاهی و تأمین اجتماعی چنین برخوردی کمتر مشاهده می‌شود و دلیل آن اینه که داخل مراکز دولتی افراد بازخواست نشده و خیالشان به دلیل نوع استخدامی قطعی که دارند راحت و به قول خودشان توپ هم تکانشان نمی‌دهد.
در توصیف مدیران مراکز درمانی دولتی در واقع می‌شود گفت: که تعصبی به این مراکز نداشته و مدیریت خود را سکویی برای کسب تجربه و استحصال رانت‌های مدیریتی در نظر می‌گیرند.
مدیر یک مرکز درمانی خصوصی چون مرکز را مایملک خود می‌داند تمام توان خویش را به کار می‌گیرد تا در هزینه‌ها صرفه‌جویی کند و هزینه‌های کمتری برای خود بتراشد ، به عکس در مراکز دولتی ، دانشگاهی و تأمین اجتماعی داستان کاملاً برعکس است و مدیران تمام توان خود را به کار می‌گیرند تا با فاکتورسازی یا شاید خدای ناکرده «زد و بند» بتوانند در دوره‌ی مدیریت خود پول بیشتری از خزانه‌ی ملّت و بیت المال بر بزنند.
نگاهی اجمالی به پروژه‌ی بازسازی بیمارستان شهید محمدیِ بندرعباس و ساخت بیمارستان جدید در مجاورت آن تأیید کننده‌ی مطالب فوق است.
به اندازه ساخت 2 بیمارستان پانصد تختخوابی طی 10 سال گذشته صرف بازسازی بیمارستان شهید محمدی بندرعباس شده است روز و حال بیمارستان و ظاهر و باطنش معرف حضور همشهریان است.
بیمارستان جدید هم که قرار بود 20 ماهه به بهره‌برداری برسد ، 200 ماه دیگر هم به نتیجه نمی‌رسد. نهادهای نظارتی و قوه‌ی قضائیه باید به این مسئله ورود و با شناسایی پولهای حیف و میل شده بتوانند از حلقوم مدیران مربوطه بیرون بکشند و با درنظر گرفتن مجازات آنها، راه تیغ زدن بیت المال را بر بقیه ببندند.
ولی در مراکز درمانی خصوصی پروژه‌های ساختمانی با هزینه‌ی بسیار کمتر و در مدت زمان بسیار کوتاه‌تر به نتیجه می‌رسد ، علت آن است که مدیر مرکز از خودشان نمی‌دزدند.
پس عاقلانه است که ضعف مراکز درمانی دولتی دانشگاهی ، تأمین اجتماعی و عدم استقبال مردم از آنها را در مدیریت مدیرانی جستجو کرد که تعصبی به این مراکز نداشته و فقط به کسب و کار خصوصی خود توجه داشته و مدیریت بخش دولتی برایشان زنگ تفریح بوده ضمن اینکه گاهی اوقات تبدیل می‌شود به محلی برای رانت خواری و مال اندوزی از بیت المال ...
انتهای پیام/*
با سلامبجز پیشنهاد ورود قوه قضاییه و دستگاههای نظارتی که کارنامه مشابهی با دولت و مکانیسم های دولتی دارند
بقیه مطالب بسیار ارزشمند و بنیادین است و چاره اصلی مشکلات کشور در آن نهفته است
بسیاری از مدیران دولتی و خصوصی شاید بخوبی گره کار و گشایش آنرا ازین زاویه بفهمند.
کاش اول این سوال راازپرسنل ان مراکزمی کردین که آیا ازاینکه درانجاکارمیکنندرضایت دارند یا ازروی ناجاری کارمیکنند وقتی یک معلم کمترین حقوق رامیگیرد چگونه بخواهیم فرزندانمان راخوب تدریس کند وقتی یک پرستار حقوق کم وانهم چندماه طلبکارباشدچگونه توقع رفتارخوب ودلسوزی داریم