البته بهتر است بگوئیم مکررا به ما ثابت نمود. مثلا این وروجک به ما نشان داد که چطور در جامعه ایرانی اخلاق آنقدر کم رنگ شده است که دیگر اثری از مهربانی ها برجای نمانده است . داروخانه ای که در همان ساعات ابتدای پخش خبر شیوع این ووروجک ، فورا اعلام میکند ماسک و ژل و تب سنج نداریم اما چند متر آن طرف تر سوپرمارکت محل ، همه این اقلام را با قیمت های سر به فلک کشیده به مردم عرضه می نماید حکایت از فروپاشی اخلاق است آن هم نوع مهم اخلاق ، یعنی اخلاق حرفه ای و کسب.
اگر در بیمارستان هایی شنیده میشود که تست کرونا وجود ندارد اما درتوئیتر می بینیم که فلان مسئول یا حتی آقازاده ، در منزل ، از خود فیلم و عکس گرفته با قیافه ای بشاش و نوشته است خب منم کرونایی شدم ، حاکی از آن است که تست او را در منزل گرفته اند و کیت ها ابتدا به منازل عزیزان رفته و کمبودهای بیمارستانی ناشی از این هاست .اگر شاهد بودیم یک رسانه بخاطر چند کلیک و ویو و فالوور اضافه ، هی در حال فاز دادن و جو درست کردن از آمار کشته ها و ابتلاها و .. است که دل مردم عادی را خالی میکند.
اگر می بینیم ، مطب فلان دکتر تعطیل شده است و به بهانه ای دوهفته از ویزیت مردم رویگردان است ، اگر می بینیم که وزیر بهداشت به رئیس جمهور نامه می زند و می نویسد به وزارت صمت اعلام کردیم ماسک و دستکش وارد نماید اما فقط یک میلیون وارد کرده و بقیه پول ها معلوم نیست کجا رفته و در ادامه می نویسد البته شبکه ای به من گفته اگر مایل باشی 200 میلیون ماسک و دستکش در همین تهران به شما تحویل می دهیم ، نشان از آن دارد که هم تعهد حرفه ای از جامعه رخت بربسته ، هم فساد به طرز فجیعی موج می زند و هم اینکه اخلاق چنان در جامعه مسخ شده است که به قیمت جان بیماران و مردم عادی هم خرید و فروش می شود .
البته فارغ از ناکارآمدی سیستم پدافند غیر عامل کشو و نظام بهداشتی مان که در این وسط موج میزند این دردها را می دانستیم اما بعید بود در چنین احوالی که مردم از جان خود می ترسند ، اینگونه شاهد بداخلاقی ها باشیم. کوتاه سخن آنکه معتقدم جامعه ای که اخلاق در آن شکست خورده باشد ، فساد قطعا در آن جاری و ساری خواهد بود و این حکایت را کرونا برای مان به سهولت یادآوری می نماید.
این وروجک منحوس ، پشت صحنه زندگی هایمان را به ما یادآوری نمود تا بیش از آنکه از تب کرونا عرق کنیم ، عرق شرم بر جبین مان بنشیند که از کجا به کجا رسیده ایم و با جامعه خود چه کرده ایم؟
یادداشت؛غلامرضا منصوری