«تابناک»، حسن عباسی؛ مادری محترم ، همسری بردبار ، میانسال در یکی از شهرهای کوچک مرزی دچار سر درد شدید ناگهانی می‌گردد به بیمارستان منتقل و پس از معاینات اوّلیه و انجام «سی تی اسکن» به توصیه‌ی پزشک معالج جهت ادامه‌ی درمان با تشخیص خونریزی مغزی به مرکز استان منتقل می‌گردد.
در مرکز استان اقدامات تشخیصی و درمانی اوّلیه انجام و پس از انجام جراحی محدودی برای کنترل فشار داخل جمجمه با هماهنگی قبلی جهت ادامه‌ی درمان به بیمارستان فیروزگر منتقل می‌گردد.
بیمار بد حال در شرایط نامناسب و ناپایدار علائم حیاتی علیرغم هماهنگی قبلی من جمله رزرو تخت «بخش مراقبتهای ویژه» به مدّت ۳ ساعت در آمبولانس در حیاط بیمارستان فیروزگر نگه داشته می‌شود و علیرغم خالی بودن تخت به بخش مراقبتهای ویژه انتقال نمی‌یابد.
پس از درگیری لفظی پرستار همراه بیمار با کادر درمان پذیرش دهنده و معطلّی ۳ ساعته بیمار به بخش مراقبتهای ویژه‌ی "به آفرین" منتقل و همان روز بیمار تحت عمل جراحی قرار می‌گیرد.
برخورد ناشایست ، غیرمسئولانه و مملو از بی‌ادبی با همراهان بیمار به طور مکرر از طرف پرسنل بخش مراقبتهای ویژه‌ی "به آفرین" تکرار و گویی که این بندگان خدا بدون اطلاع و هماهنگی بیمارشان را به این مرکز منتقل کرده‌اند.
حال باید از مسئولان بیمارستان فیروزگر این سؤال را پرسید که نگه داشتن بیمار بد حال با خونریزی مغزی در آمبولانس آنهم حیاط بیمارستان و عدم پذیرش وی در حالیکه با هماهنگی قبلی و با اخذ پذیرش پس از طی چند صد کیلومتر در حالیکه تخت خالی موجود بوده است چه توجیهی دارد؟
مگر بیمارستان فیروزگر ، ایران ملوک الطوایفی زمان قاجار است که مثلاً پزشکی به بیمار پذیرش بدهد ولی پرستاران خودسر بخش مراقبتهای ویژه‌ی "به آفرین" برای راحتی و یا از سر تنبلی بیمار بد حال را سه ساعت در آمبولانس در حیاط بیمارستان معطّل کنند.
برخورد ناشایست و بی‌ادبانه مکرّر پرسنل "به آفرین" با همراهان بیمار خصوصاً بیماران شهرستانی زبانزد است. گویی به رایگان و از سر لطف کار می‌کنند که اگر همچنین بود توجیه‌گر رفتار زشت و زننده و برخوردهای نابجا آنها نمیباشد.
با بیمارستان حاجی فیروز (فیروزگر) تماس بگیرید و داخلی ۸۴۰ بخش مراقبتهای ویژه‌ی "به آفرین" را وصل کنید ، سلام کنید و در نهایت ادب و احترام ضمن تشکر از پرستاران آن بخش حال بیمارتان را بپرسید به گونه‌ای به شما پاسخ می‌دهند که شوکه می‌شوید.
کسی که پیگیر حال بیمارش است باید توسط کادر درمان درک شود. نه آنکه مورد پرخاش و تمسخر قرار گیرد ، آنهم پرستارانی که باید الهام بخش و الگوی مهربانی باشند.
به همراه بیمار مکرر گفته می‌شود که بیمارتان همانطور است که بود و اگر همراه بیمار توضیحی بخواهد مورد پرخاش قرار می‌گیرد که شما مگر سواد داری یا حالی اتان می‌شود و... و با بی ادبی تلفن را قطع می‌کنند.
گیریم که سؤال کننده سواد نداشته باشد ولی برادر ، خواهر ، پدر یا مادری است که نگران است و می‌خواهد از احوال بیمارش مطلع گردد.
باید تا روز تحویل جنازه‌ی عزیزشان کلامی نگویند که پرستاران دماغ عملی بزک کرده در ایستگاه پرستاری بنشینند با گوشی‌های اپل آمریکاییِ قسطی‌اشان بازی کنند.
بسیار بیماران و همراهان بیماری که با پوشش محلّی و لهجه‌ی شهرستانی به شما مراجعه می‌کنند یک بند انگشتشان به شما و بیمارستان و وزیر بهداشتتان می‌ارزد ولی از بد حادثه به شما پناه آورده‌اند.
خداوند بینا ، آگاه و شنوا به کردار و گفتار شماست. از خدا بترسید ، دنیادار مکافات است ..
انتهای پیام/*