نصب اِلمانی ناموزون در ابتدای خیابان طلوع بندرعباس

به گزارش تابناک هرمزگان، عدم توجه به مولفه‌های فرهنگی، علمی، اجتماعی در مدیریت شهری و سازمان‌های تابعه شهرداری ملموس می‌باشد، چند سالیست که فعالیت‌های شهرداری در زیباسازی شهربندرعباس در مقوله تندیس و اِلمانهای شهری گسترده‌تر شده و انصافاً در موارد متعددی بجا (مثل نماد موسیقی محلی - نماد ماهیگیران (سورو) و...) که در مواردی نابجا، معیوب و نامربوط بوده (مثل قورباغه‌های لب دریا).

 

مختصری در خصوص تعاریف اِلمانها و مجسمه‌ها (تندیسها) و تفاوتهایشان به شرح ذیل ارائه می‌شود؛
تفاوت اصلی مجسمه با اِلمان در نگاه اِنتزاعی (مفهوم ذهنی) و غیرمستقیم المانهاست به یک موضوع! نگاهی که ذهن انسان را به فکر و اندیشه می‌طلبد، در حرکت انسان مکث و تأمل ایجاد می‌کند و همین ویژگی باعث ماندگاری آن می‌شود، چرا که آنچه موجب درگیری ذهن شود در اذهان باقی می‌ماند.
اما مجسمه خیلی پیش پا افتاده و به قول معروف شسته رفته مفهوم را مستقیماً به وی عرضه می‌دارد. درگیری فرد با موضوع به سطح نزول می‌کند و در چنین حالی و از چنین اثری نمی‌توان انتظار ماندگار شدن و اثرگذاری در اذهان داشت.
اِلمانها چه به لحاظ فرمها و آرایه‌های به کار رفته و حتی چه به لحاظ مصالح و رنگ‌ها و تزئینات معمارانه می‌توانند سرشار از تنوع و زیبایی باشند.
در صورتیکه هنر پیکره‌سازی و مجسمه‌سازی مقوله‌ی دیگریست که مستقیماً در این گروه طبقه‌بندی نمی‌شود. اما در برخی موارد ما مجبوریم برای نشان دادن مکانی خاص از مجسمه استفاده کنیم مثلاً مکانهایی که به نام شخصیتی خاص معرفی شده‌اند (مثل پارک دکتر صفا - پارک ناصر عبدالهی (لاله روبروی مسجد بلال) و هدف نشان دادن چهره یا پیکره‌ی شخصیتی خاص می‌باشد.
شهردار بندرعباس اگر چه مسئولیت مستقیم ندارند ولی ضرورت دارد اگر نگاه ملی بر انتصاب‌هایشان دارند که تمام کشور باید اینگونه باشد ولی خواهشاً اگر قرار است از مدیران ترک، لر، بلوچ و ... سایر اقوام در مجموعه شهرداری بندرعباس استفاده نمایید لطفاً در بخشهایی بکار گیرید که تخصص‌ آنها در کنار تعلقات فرهنگی و اجتماعی بتواند تأثیر مثبت و همخوان با فرهنگ و بافت اجتماعی شهر داشته باشد.
اِلمان نصب شده خیابان طلوع اگرچه طراحی آن در القا مفهومش به کج سلیقه‌گی تمام می‌شود کاش لااقل پوشش مرد جنوبی این اِلمان را با حساسیت بیشتری لحاظ می‌شد.
در تعاریفی که از اهداف اِلمانها در مبلمان شهری ذکر شد همانگونه که شاهدید در خیابان طلوع محل استقرار کلیه بخش‌های کشاورزی از امور دام گرفته تا زراعت ، باغبانی ، نظام مهندسی ، مرکز تحقیقات و بانک کشاورزی و غیروه به جزء شیلات در این خیابان استقرار دارند.
بهتر بود به علت مراجعه بسیاری از روستاییان و نابلدی بسیاری از آنها صرف نظر می‌شود از نصب اِلمان در این محل و با نصب مجسمه یا تندیسی حجیم از محصولات کشاورزی شاخص استان نظیر نارنگی ، خرمای پیارم و ... علاوه بر هویت بخشی به این خیابان در کارکردهای اجتمایی و خدمت به روستائیان نیز سهیم می‌شدیم.
هنوز دیر نیست، اگر چه برداشتی که می‌شود از این اِلمان( مردی با ماهیانی خارج شده از کتف‌هایش ) در عالی‌ترین تصورم تداعی نان‌آوری مرد جنوبی از دریا و بازووانش می‌باشد (در این شرایط و درگیری فکری معیشتی اِلمان خوانی سخت نیست؟) و اگر چه شیلات نیز از زیر بخش‌های کشاورزیست ولی واقعیت این است که جایش اینجا نیست. پیشنهاد می‌شود این اِلمان در جلو محوطه شیلات استان نصب گردد تا هم همخوانی داشته باشد و هم نمود بصری بهتر، اگر چه با شناختی که از مهندس یکتاپور داریم بعید می‌دانیم ایشان قبول کند یک جنوبی با پوششی چون پالتو نماد ماهیگیران شهرش باشد علی ایحال باز پیشنهاد می‌شود به شهردار بندرعباس، در بکارگیری مجسمه و اِلمانها حساسیت بخرج دهید یا گروهی بگمارید که تخصصشان شرجی خورده و سوادشان محرومیت و سنت‌های سرگ و گفاره را حس کرده باشد.
مدیری که برای اِلمان شهری بندرعباس کار کند و مغ ناخا ، نیشپیلی ، ممغ. اوسلغو.گوز -گل کنی و سوری و... را نداند همین می‌شود که قورباغه لب دریای بندر می‌گذارد که الحمدالله اونم بردن.
هرمزگان جوانان مستعد و هنرمند فعال در مبحث مجسمه‌سازی و تندیس‌های شهری دارد که به لطف مسئولین ما مهجور و مظلوم در حال فعالیتند. استاد امیر مسلم‌زاده چندین سال پیش در خبرگزاری ها کار زیبای ایشان در هندوستان را به معرض نمایش عمومی قرار گرفت که جای بسی افتخار دارد.
شهردار بندرعباس نبایستی ساخت و طراحی تندیسها ، مجسمه‌ها و اِلمانهای شهری را به خارج استان بفرستند که مجبور شوند دو یا سه بار برای اصلاحات آنهم هزینه حمل و نقل بدهند.
فرزندان این خاک می‌توانند اگر دیده شوند، همانطور که امیر مسلم‌زاده با ساخت مجسمه‌ای از کارگر هندی در محوطه فضای سبز همگان را به تحسین و تشویق وا داشت، خالق این اثر خیرخواهانه که با ساخت مجسمه‌ای سیمانی زندگی قشر آسیب‌پذیر جوامع را به تصویر کشید و با اهدای آن به موزه ملی "رانگولی" وثبت آن به نام یک ایرانی - هرمزگانی موفق شد، سند افتخاری دیگر برای کشورمان و هرمزگان رقم زند.
نگارنده: نامی بندر
انتهای پیام/*