به گزارش فارس، مصطفی رحماندوست در مراسم نکوداشتی که برای او در همدان برگزار شد، اظهار داشت: حال من خوب است، چون 40 سال است که برای بچه‌ها کار می‌کنم و حرص و طمع باعث نشده تا به سراغ پست‌های سیاسی و غیرسیاسی بروم و همیشه آرزویم کار کردن برای بچه‌ها بوده است.
وی با تأکید بر اینکه عدالت و آزادی حق کودکان جهان است، افزود: متأثر می‌شوم و زجر می‌کشم وقتی یک کودک افغانی در کشور من نمی‌تواند درس بخواند، چرا که او هیچ تقصیری در آواره شدنش ندارد و به ایران آمده تا او را کمک کنیم و باید او را یاری کنیم تا با انبوه داشته‌های فرهنگی به کشورش باز گردد.
شاعر و نویسنده کودک و نوجوان با اشاره به اینکه سال 49 از همدان برای ادامه تحصیل رفتم، ادامه داد: سال 52 برگشتم و به عنوان افسر وظیفه در دوران سربازی به آموزش و پرورش آمدم، اما نگذاشتند در همدان بمانم.
وی افزود: دبیران ادبیات به آقای عراقچی رئیس آموزش و پرورش وقت همدان نامه‌ای مبنی بر سیاسی بودن اینجانب نوشتند که اگر بنده را از آموزش و پرورش بیرون کنند، خودشان رایگان تدریس می‌کنند.
وی اضافه کرد: همین دلیلی شد تا ساواک به دلیل سابقه سیاسی بنده، اجازه ندهد تدریس کنم و این چنین شد که به کتابخانه مجلس در تهران رفتم و در آنجا مشغول به کار شدم.رحماندوست تصریح کرد: اولین تجربه شاعری و داستان‌نویسی و تئاتر و تجارب اولین دیگر بنده در همدان بوده و اولین کتابخانه را هم در مدرسه امیر کبیر همدان دایر کردم.
وی با اشاره به اینکه نخستین درس ایثار و گذشت و فداکاری را از پدرم در خرداد سال 42 آموختم، خاطرنشان کرد: در آن زمان پدرم به دست ساواک دستگیر شد و من کودک بودم، اما اقوام از مقاومت پدر و حرف نزدن و ندادن اسامی گروه انقلابی خود تعریف کردند و این اولین درس ایثار بود که برای همیشه از پدرم آموختم.
شاعر و نویسنده کودک و نوجوان گفت: پدرم در حال حاضر یک جانباز است که در بیمارستان خاتم‌الانبیاء تهران بستری است.
وی افزود: باید بگویم حال من خوب است به خاطر اینکه بر خلاف آنچه ترویج می‌شود که بعد از مرگ به یاد افراد می‌افتیم، امروز همدانی‌ها قبل از اینکه کسی بمیرد به یاد تشکر و قدردانی از او افتادند.
رحماندوست یادآور شد: در مقایسه بچه‌های ایران با بچه‌های جهان، بچه‌های ما ظرفیت‌های بسیاری بالایی دارند تا همیشه در صدر باشند و ما باید به آنها و استعداد‌ها، توان و خلاقیت آنها توجه کنیم.
وی در پایان سخنانش گفت: الگوی نخست من در همدان باباطاهر بود که ساعات طولانی را در آرامگاه او می‌نشستم و به این می‌اندیشدیم که آیا مانند باباطاهر می‌توانم در عین بی‌سوادی به فهم و درک عمیق برسم، اما با رسیدن به بزرگسالی فهمیدم که باید خواند تا بتوان به عالی‌ترین درجه عمق و معرفت رسید.
